دیر به دنیا آمدم

غبطه میخورم که چرا دیر به دنیا آمده ام ، آری دیر...

آنقدر دیر که مزه ی تلخی این حسرت حسابی لابه لای خرده های تکه شده ی دلم مانده است...

کاش و اِی کاش که من هم به زمان پدر و پدرانمان دنیا را برای اولین بار میدیدم

آری میدانم ، نه اینترنتی بود و نه حتی کوچکترین امکاناتی که بشود با آنها زندگی روزمره ی خود را به راحتی گذراند ، میدانم که حتی نانی هم برای خوردن نبود، حتی از جاهلیت آن دوران هم باخبرم

ولی نمیدانید چیزی در آن دوره و زمان بود که امروز نه من ، تمام ما به دنبالش میگردیم..!!

چیزی که در این تغییر نسل از بین رفته است ، چیزی که شاید پدرانمان یا که مادرانمان در یاد دادنش به ما کوتاهی کرده اند ، چیزی که شاید زمان یا که شاید هم همین امکانات امروزی باعث از بین رفتنش شده باشد...

عشق را نمیگویم ؛ عشق چیزی ست که هیچ گاه در هیچ زمانی از بین نخواهد رفت ، عشق ابدیتی دارد که تا ابد باقی میماند...

من ، "وفاداری" را میگویم ؛ چیزی که امروز هرچه می نگرم هیچ نمی بینم

همان وفاداری به عهد و پیمان ، وفاداری به قول و قرارها ، وفاداری به عشق و یار و همدم و بوسه ها...

حاضرم تمام سختی های آن دوران را به جان بخرم اما طعم واقعی وفاداری را هم چشیده باشم ، حاضرم نان شب نداشته باشم اما از داشتن یک همدم و مونس واقعی و وفادار لذت ببرم...

مگر آدمی آفریده شده است تا فقط شکم سیر کند و کثیف کند و در آخر همراه کثافت هایش ، خودش هم کود شود؟؟ که اگر اینگونه بود حوا برای چه بود؟؟

حال میفهمم چرا پدرانمان از ما شادترند یا که مادرانمان از زندگی شان همه جوره راضی اند ؛ شاید که دلیلش تنها همین وفاداری و عشق دوطرفه یشان بوده باشد...

شاید هم که حق با شماست اینکه من اشتباه کرده ام و به آدم اشتباهی اعتماد کرده ام ولی کدام یک از شماها که امروزه هم دوره ی من هستید میتوانید با قاطعیت و صداقت تمام بگویید :

واقعا مزه ی وفاداری چیست؟؟

یا که اگر شما وفادار بودید دیگران چه کردند؟؟ یا حتی اگر دیگران وفادار بودند خود شما چه کردید؟؟

دوره ای هستیم که یا عشق دوم هستیم و ای کاش که فقط جمعش به دو میرسید نه بیشتر ، یا که خودمان شخص سوم یک رابطه ی دو نفره ایم یا اصلا خودمان در رابطه مان گرفتار سوم شخص مفرد و شاید هم جمع هستیم...

شاید شما هم مثل من نه که زود

خیلی دیر بیدار شده اید...

#علی_رجبی