نسل ما

ما نسل محبوس شده در دایره ی تنهاییم...
به شعاع روشنی از خاطرات
و به مرکزیت یک "او"
در محیطی تاریک 
از گذشته ای نه چندان دور
نه چندان نزدیک
سخت ویران و خوب حیرانیم ؛
خاطرات هرچه شعاعش بیشتر
وسعت دایره ی تنهایی
بیشتر و بیشتر و بیشتر...

#علی_رجبی

مزه ی ماندن

همه مزه های دنیا را چشیده ام

حتی تنهایی

عاشقی

بی وفایی...

فقط مزه ی "ماندن یار" ماند

که مزه مزه کردنش

به دلم ماند...

آخ...

آخ که به یاد یارم

دلم برای بودنش

آب افتاد...

#علی_رجبی

نگین عاشقی

نگینی نشان عشقش کرد

با دست خود نثار دستم کرد...

چشم هر نا اهلی را 

از من و دستم

با نگینش دور میکرد...

به عشقش خوش بودیم و  هر روز 

عاشقت تر از دیروزم میکرد...

وقت دلتنگی

نشانش 

آرام و آرامم 

از هر چه بترسی سرت می آید

گفته بودند از هرچه بترسی 

به سرت می آید...

ترس رفتنش را داشتم

به سرم نیامد

ولی دماری از دلم در آورد نماندش

که هرکه و هرچه بگویند

 "دوستت دارم" 

 "عاشقتم"

وصله نمیخورد تکه های خورد شده ی دلم...

#علی_رجبی

خودآ

خیره به چشمانم

آینه را پرسیدم

خدا کیست؟؟

خدا چیست؟؟

پاسخی خندان داد

درونم بین که خودآ ،

درونِ درونم هست...

نام اعظمش "دل" و نام دیگرش "وجدان" است...

تا که بیدار باشد و هوشیار

تا که رحم دارد و مهربان

خودآ ،

درونت میشود ظاهر و آشکار...

خواستم بپرسم که کجا بود

وقت رفتن یارم خدایم...!!

اندکی اندوه گرفت درونش را...

اندکی بخار برونش را...

نم نمی شوری چشم غمگینش را

که خودآ یم بیدار بود اما

خودآ یش خواب بود 

و بی رحم

و بی وفا...

#علی_رجبی

عاشق مجنون شده

دقیقا با همان لحن

که در آن حالت مجنون شده ی شب

دور از من

دورتر از من

خوردی به خدایت سوگند

"بی تو من میمیرم

تا ابد

عاشقت میمانم"

به تو من میگویم

در همین حالت دلتنگ شده ی شب

دور از تو

دورتر از آن دوری آن شب

دقیقا

بعد از آن شکست دلم

شکست عهد و پیمانت

"بی تو من

زنده ام اما

زنده ای چون من 

مرده است"

به خدایم سوگند

تا ابد

این دل من

عاشق آن شب مجنون شده ی تو

مانده است

یا که میماند..."

#علی_رجبی

با تو بودن

لعنت به ساعت زنگ دار اتاقم

شکستم...

تا آخرین بارش شود

مرا در با تو بودن

بیدار میکند...

#علی_رجبی

تلخ یعنی

تلخ یعنی

نبود خنده های شیرین یارت

هنگامی که بیفتد یادت

به یادش...

و تلخ تر از آن تلخی

هنگامی ست که عشقت

پیِ عشقش

مدت ها

رفته باشد...

#علی_رجبی

درد و دل کردن

گفت بس است

شعرِ تو سنگین ست

غمِ این اشعارت

دردِ بی درمان ست...

خندیدم و گفتم

 تو چه میدانی؟؟

از من

 از منِ عاشق...

به حرف آمد

چشم گریانش ،

تو چه میدانی؟؟

از رفتنِ معشوقه یِ یک عاشق...

حالت بارش چشمانش

نحوه ی گفتن حرفهایش

یادم انداخت مرا

روزی که شدم بی دل و دلدار

روزی که مرا

حال مرا

گریه بود و گریه بود و گریه بود...

روزِ رفتنِ معشوقه یِ یک ، عاشق بود...

خنده ام ساکت شد

گریه اش آرام شد

درد بی درمان را

عاشق بی یار را

دل بی دلدار را

آدم تنها را

درد و دل ، 

درمان شد...

#علی_رجبی

جایی برای ما شدن نیست

دیگر 

کوچ پرستو ها زیبا نیست

آواز بلبل های چمن زار ، آواز نیست...

صبح ها دیگر

جای قدم زدن و حتی خورشید هم 

نیست...

دیگر زمان

زمانه ی اعتماد نیست...

این روزگار

جای من و تو و ما شدن هم 

دیگر نیست...