بخند عشق جان
بخند که باغ یخ زده و خشک این فصل زندگانی ام
با رویش شکوفه های سرخگون ات
دوباره جان گیرد...
بخند که پیچش صدای لهجه دار زیبای ات
در امتداد پرچین های فصل زرد و پژمرده ی تنهایی ام
بهار می آفریند...
بخند گل جان
بخند که چمنزار انتظار ام
به غنچه های رز
به عطر معطر حضور دوباره ی تو
محتاجانه محتاج است...
#علی_رجبی
دیگر هیچ انتظاری از هیچ ماه هیچ سالی نیست...
آنکه عاشق بود
عاقبت رفت...
آنکه معشوق بود هم رفت...
آنکه گرم و با معرفت بود
ادعای مرام داشت
خیلی وقت است رفته است...
آنکه زیبا بود و در اصطلاح با دیگران کمی فرق داشت را
هنوز نمیدانم چه وقت
واقعا رفت...
این یکی که را که هیچ کس واقعا از نزدیک ندیده است و نمی شناسد
یا اگر دیده است دیگر نیست که از واقعیت اش بگوید...
اردی"بهشت"...!!!
دل نبند آدم و حوا
حتی این بهشت هم خیلی زود میرود...
خاصیت زندگی ما همین است
هیچ کس نمی آید که واقعا بماند...
هیچ کس صرف فعل "ماندن" را نمیداند...
عذاب واقعی همین بیسوادی ما و این فصل هاست
همین آذر و اسفند و مرداد و فروردین و اردیبهشت و فصل مفصل قسم های او
که فقط "رفتن" را در تقویم ژولیده پولیده ی زندگی من
خط خطی کردند و رفتند...
آری...
جهنم واقعی همین اردی بهشت های بعد از اوست...
#علی_رجبی
تو را بی پشیمانی
بی انصراف
تو را بی ترس از اشتباه
بی تصور پایان راه ،
تو را چون سفری بی بازگشت به مریخ
تو را با هیجانی ماندگار
با ذوق و اشتیاقی بی انتها
تو را با تمام احساس آدمِ عاشقِ حوا
تو را
شنبه همان جمعه است
فقط به خاطر بودن با دیگران و در جمع
مجبور است تظاهر به خوشحالی و سرزندگی کند
وگرنه صاحب خانه ی دل که نباشد
شنبه هم دلگیر و دلتنگ است...
#علی_رجبی
چندباری مرا دیده بود در خیابان ، کوچه ها ، مغازه ها ؛ شاید تکرارش به ده ها بار میرسید...
مرا یا با همان تیپ درون عکس هایم یا با همان مدل موهای همیشگی ام یا شاید هم استایل راه رفتنم دیده بود ، مرا که دور از در جایی دیگر بودم ، شِبه مرا...
اما من هیچ نمیدیدم کسی را که کمی شبیه او باشد تا که در آن دوری ها او را از نزدیک دیده باشم تا کمی از دلتنگی ام کاسته شود...
هنوز هم نمیبینم کسی را شبیه او ، کسی که بعد از رفتنش کمی مانند او باشد یا حداقل توان راضی کردن دلم را داشته باشد...
نمیدانم یار
همه مزه های دنیا را چشیده ام
حتی تنهایی
عاشقی
بی وفایی...
فقط مزه ی "ماندن یار" ماند
که مزه مزه کردنش
به دلم ماند...
آخ...
آخ که به یاد یارم
دلم برای بودنش
آب افتاد...
#علی_رجبی
نگینی نشان عشقش کرد
با دست خود نثار دستم کرد...
چشم هر نا اهلی را
از من و دستم
با نگینش دور میکرد...
به عشقش خوش بودیم و هر روز
عاشقت تر از دیروزم میکرد...
وقت دلتنگی
نشانش
آرام و آرامم
شاید که برعکس همه
جای ناراحتی برای گذشته ای که پای او رفت
برای وقتی که تلف شد
برای مادیاتی که صرف او شد
یا برای دلی که تکه تکه شد
یا حتی برای روز و شبی که دیگر رنگ و بوی زندگی نمی دهند ؛
بیشتر برای از دست دادنش ناراحتم...
برای اینکه نماند
برای اینکه واقعا دوستش داشتم و نفهمید...
برای حسی که عشق بود...
برای دلی که فقط و فقط
برای او زنده بود...
انقراض عشق
یا که نام دیگرش وفاداری ،
بزرگترین
انقراض تاریخ بشریت است
که انسان های امروزی
به چشم خود دیده و
لمس کرده اند...
#علی_رجبی
ارزش جنگیدن نداشت
برای کسی که خود
قصد جنگیدن نداشت...
#علی_رجبی
