لحظه ای آمد کنارم ، سرخ شد رخسار من
پلک بستم ، باز کردم ... شد یک آن دلدار من
مات و مبهوتِ صدایش چون پرنده در قفس
ذهن من شد حبس در آوازِ نرمِ سار من
با نگاهش کرد ویران هرچه نامش عقل بود
دل درفشِ عشق بالا برد و شد مختار من
عقل و هوشم خفت در تابِ بلند گیسِ او
دولتی در خواب و او در حال استعمار من
اتهام قتل عمدِ عقل خورده بر دلم
"دوستت دارم" شده تکرار هر اقرار من
ارزان فروختم این بار گران را
"دل" را...
دادمش به اویی که نمیدانست
شیوه ی "دل داری" را...
#علی_رجبی
سکانس آخر پاییز بود
برای چندمین بار تکرار می شد ، بار دهم یا شایدم نُهم...
هربارش بازیگری جدید روبروی من باید هنرش را نشان میداد، هنر عاشقانه ی یک دلبر را...
کارگردان برداشت را فریاد زد ، نشسته بودم روی همان نیمکت همان پارک قدیمی به تنهایی و در فکری عمیق...
به سمتم می آمد ، برعکس بازیگران قبلی صدای پایی نمی آمد ، ساده قدم برمیداشت ، ساده تیپ زده بود ، چهره ای خالی از آرایش اما زیبا داشت ، ساده میخندید و خیلی ساده به هر دلی راه می یافت...
خیره به چهره ی سر به زیرش نزدیکم شد و با سیمایی خندان با صدایی عزیز و لطیف و دلربا سلامم کرد...
عوامل فیلم و کارگردان ذوق زده از این رویارویی جدید که یقینا سکانس آخر پاییز را رقم خواهد زد
دلی در حوالی کوچه پس کوچه های عشق
نزدیک خیابان خزان
روبروی پارک برگریزان
لابه لای نم نم باران
گمشده است...
از یابنده تقاضا میشود
نیمه ی گمشده ی مرا
به سوی جاده ی عشق
به سمت خانه ی دل
روانه کند...
مژدگانی شما محفوظ است...
#علی_رجبی
ساعت هم به عقب برگشتن و جبران کردن را میداند
ولی توی مثلا آدم
نه...
#علی_رجبی
دقیقا با همان لحن
که در آن حالت مجنون شده ی شب
دور از من
دورتر از من
خوردی به خدایت سوگند
"بی تو من میمیرم
تا ابد
عاشقت میمانم"
به تو من میگویم
در همین حالت دلتنگ شده ی شب
دور از تو
دورتر از آن دوری آن شب
دقیقا
بعد از آن شکست دلم
شکست عهد و پیمانت
"بی تو من
زنده ام اما
زنده ای چون من
مرده است"
به خدایم سوگند
تا ابد
این دل من
عاشق آن شب مجنون شده ی تو
مانده است
یا که میماند..."
#علی_رجبی
گاهی یک دلیل برای خوشحالی کافی ست
مثلا عید باشد
پشت هم خنده و شادی بسیار باشد
یا که در جمع رفیقان
شوخی و شیطنت های دوستانه باشد
مثلا خانواده ات شاد باشد و از شادی انها زندگی برایت شیرین باشد...
اما
بعد از شکسته شدن دلم ،
تنها شکستی که دلم را
ناامید میکند ،
شکسته شدن چوب خداست...
#علی_رجبی
هر از گاهی که ذهنم
راهش را اشتباه میرود
فکرم
به درون جای خالی بعد از رفتنش
سقوط میکند...
جای دست و پایم ،
دلم از درون میشکند و
تکه تکه میشود...
تا که یادم به یادش می افتد
دلم
دل تکه تکه شده ام
گرفتار عمیق ترین حفره ی دنیا میشود...
"نبودنش"...
جای داد و فریاد و آه و فغانی از درد
سکوت میکنم
سکوتی به سردی اولین فرود برگ فصل تنهایی
سکوتی که اگر شکسته شود
جای نجات ، نابودم میکند...
دست روی دلم میگذارم و در همان حفره میمانم...
جای گریه ، میخندم
نه از زخمی که بعد از رفتنش در دل جا مانده است
از یادش
خنده هایش
موهایش
لبهایش...
باز هم بگویم از دلیل خنده هایم یا که کافی ست؟؟
به گمانم که از زیاد هم زیاد تر است
برای آدمی چون من
که هنوز هم عاشقش باشد...
#علی_رجبی
مراقب دوستان معشوقه ی خود باشید...
مراقب حسادت دوستان معشوقه ی خود باشید...
آنها از پشت خنجر نمیزنند
بلکه اسلحه ای با تیرهای حسادت پر میکنند و
منتظر میمانند و منتظر میمانند تا شکافی مابین شما و او رخ دهد
آنجاست که تیر خلاص را به قلب این رابطه میزنند...
در زمان ناراحتی ها دوست ترین دوست او میشوند
در زمان قهرها و دوری ها آیات جدایی را در گوش او تلاوت میکنند...
همان دوستانی که در حالات دیگر از آنها خبری نیست
همان دوستانی که در مواقع احتیاج از آنها خبری نیست...
و چه نمیکنند این دشمنان در پوست دوست...
دشمنانی که حتی نزدیکان خود را قربانی میکنند
و وارد رابطه شما میکنند
تا رابطه ی شما و معشوقه ی شما نابود شود
مراقب دوستان معشوقه ی خود باشید...
مراقب حرفها و رفتارهای دوستان معشوقه ی خود باشید...
#علی_رجبی
