باید فراموشت کنم

باید بیشتر تمرین کنم!!
دقیقا سی و سه ثانیه پیش
برای همیشه فراموش شده بودی
که دیدم
استکان چایی که برایت پر کرده بودم
سرد و دست نخورده
باقی مانده...

#علی_رجبی

در انتظارم

بخند عشق جان
بخند که باغ یخ زده و خشک این فصل زندگانی ام
با رویش شکوفه های سرخگون ات
دوباره جان گیرد...
بخند که پیچش صدای لهجه دار زیبای ات
در امتداد پرچین های فصل زرد و پژمرده ی تنهایی ام
بهار می آفریند...
بخند گل جان
بخند که چمنزار انتظار ام
به غنچه های رز
به عطر معطر حضور دوباره ی تو
محتاجانه محتاج است...

#علی_رجبی

دلدار من

لحظه ای آمد کنارم ، سرخ شد رخسار من

پلک بستم ، باز کردم ... شد یک آن دلدار من

مات و مبهوتِ صدایش چون پرنده در قفس

ذهن من شد حبس در آوازِ نرمِ سار من

با نگاهش کرد ویران هرچه نامش عقل بود

دل درفشِ عشق بالا برد و شد مختار من

عقل و هوشم خفت در تابِ بلند گیسِ او

دولتی در خواب و او در حال استعمار من

اتهام قتل عمدِ عقل خورده بر دلم

"دوستت دارم" شده تکرار هر اقرار من

به او بگویید دوستش دارم

به او بگویید دوستش دارم...

زبان مرا ،نوشته هایم را ، حتی شعرهایم را

هیچ نمیفهمد...

نمیدانم ، دوست داشتن کجایش نامفهوم است...

به چه زبانی بگویم ، بنویسم ، بخوانم که بداند دوستش دارم...

بگوییدش عاشقی این گوشه ی شهر دور از او می نویسد

سطر به سطر ، بیت به بیت حتی کلمه به کلمه

که" او را دوستش دارم"...

بگوییدش رسوای پایین و بالای شهر شده است عشقش

بگوییدش مسخره ی کوچه و برزن شده است شعرهایش

بگوییدش که من دوس...

صبر کنید!!!

شما چه؟؟ زبانم را میفهمید؟؟ نوشته هایم را میفهمید؟؟ اصلا عشق را میفهمید؟؟

میفهمید که عشق دیوانه ام کرده است...؟؟

که من هیچ نمیدانستم از شعر ولی عشقش شاعرم کرد..؟؟

اصلا این ها همه هیچ ، شما چه؟؟

دوست داشتن را میفهمید..؟؟

#علی_رجبی

شقایق

میان این همه گلهای رنگارنگ و زیبای چمن زار

چشمم به جمال سرخ و چشمان سیاهش افتاد

بی خود از این جمع و عشوه ی گل های برگ دار

با چشم چیدم و بوییدم و بوسیدم و عشقش به جانم افتاد...

امان...

امان از این گونه های سرخش...

امان از این سرخی لب هایش...

امان از این سیاهی چشمانش...

امان از این مهر و محبت و عشوه های نازش...

وای بر من و  این دیده و این چشمم

که دیدم در باد رقص موهای پریشانش...

کور شد از دیدن گلی دیگر چشمانم

که در یادم جا خوش کرده است خنده هایش...

چه کنم من

چه کند دل

جایی برای ما شدن نیست

دیگر 

کوچ پرستو ها زیبا نیست

آواز بلبل های چمن زار ، آواز نیست...

صبح ها دیگر

جای قدم زدن و حتی خورشید هم 

نیست...

دیگر زمان

زمانه ی اعتماد نیست...

این روزگار

جای من و تو و ما شدن هم 

دیگر نیست...

غزل سپید

قرار بود تمام این نوشته ها غزل باشد

وزن و قافیه را بنویسم 

تا غزلی ردیف عشق تو باشد

ولی...

اَمان از این ولی ها و اَماها و اِی کاش ها

که هرچه خوب است را خراب میکند...

خواستم بگویم که عشقت شاعرم کرد

دیدم که رفتنت 

هرچه عشق و شعر و غزل بود را

سپید که هیچ

سیاه کرده است...

#علی_رجبی

خود او نخواست...

پس از سالهای با "او" بودن

لحظه ی رفتنش فهمیدم

"خودِ او" نخواست...

وقتی که تمام خواسته هایم  "خودِ او"بود...

#علی_رجبی

گل زندگی

روییدی در کویر احساساتم

عطراگین شد فضای باورهایم

گلی بودی در این کویر

خوشرنگ چون لب های سرخت

خوشبو چون عطر موهای پریشانت

سرسبز چون چهره ی زیبایت...

شاد و مسرور از وجود تو

خوشحال و سرمست از عطر خوشبوی تو

می گذراندیم این روزگار را در کنار تو...

تا....

رهگذاری ، گذری انداخت به اطراف احساساتم...

دستی برانداخت بر ساقه ی باورهایم...

(ادامه نوشته در ادامه مطلب)

تباهی عشق

عاشق بشید

خاطره بسازید

قول و قرار بزارید

با لذت بهم نگاه کنید

با عشق همدیگه رو ببوسید

از تمام وجود برای همدیگه خرج کنید

ولی ....

وقتی تصمیم گرفتید که

خاطره ها رو در ذهن خفه کنید،

همه قول و قرار ها رو زیر پا بزارید،

عشق رو در وجود خودتون خاموش کنید...

حواستون باشه که

عشق حرمت داره...!

این عشق و خاطره و قول و قرار ها نیست که نابود میشن

این شما هستید که دیگه عاشق نمیشید...!

کسی که برای ماندن شما آسمان را به زمین می آورد!!!

کسی که با رفتن شما زندگی او از زمین به آسمان میرود!!!

عاشق شماست...

یقین داشته باشید هیچ زمانی کسی به اندازه او عاشق شما نخواهد بود

از عشق مراقبت کنید

و عشق را به سادگی تباه نکنید...

#علی_رجبی