بخند عشق جان
بخند که باغ یخ زده و خشک این فصل زندگانی ام
با رویش شکوفه های سرخگون ات
دوباره جان گیرد...
بخند که پیچش صدای لهجه دار زیبای ات
در امتداد پرچین های فصل زرد و پژمرده ی تنهایی ام
بهار می آفریند...
بخند گل جان
بخند که چمنزار انتظار ام
به غنچه های رز
به عطر معطر حضور دوباره ی تو
محتاجانه محتاج است...
#علی_رجبی
زمستان ، بازار گرم جیب های خالی...
برای آنهایی که دیگر توانی برای در دست داشتن دستهایش ندارند ؛
برای آنهایی که درگیرند در گیر و دار جادوی ابدی چشمهایش ؛
برای من ، تو ، ما و تمام آنهایی که قایق رویاشان در مسیر شناخته ترین سرزمین ناشناخته ، عشق ، لابه لای مرداب تنهایی به گل نشسته...
زمستان , فصل جدیدی از ادامه ی تکرار روزهای تنهایی...
#علی_رجبی
دیگر هیچ انتظاری از هیچ ماه هیچ سالی نیست...
آنکه عاشق بود
عاقبت رفت...
آنکه معشوق بود هم رفت...
آنکه گرم و با معرفت بود
ادعای مرام داشت
خیلی وقت است رفته است...
آنکه زیبا بود و در اصطلاح با دیگران کمی فرق داشت را
هنوز نمیدانم چه وقت
واقعا رفت...
این یکی که را که هیچ کس واقعا از نزدیک ندیده است و نمی شناسد
یا اگر دیده است دیگر نیست که از واقعیت اش بگوید...
اردی"بهشت"...!!!
دل نبند آدم و حوا
حتی این بهشت هم خیلی زود میرود...
خاصیت زندگی ما همین است
هیچ کس نمی آید که واقعا بماند...
هیچ کس صرف فعل "ماندن" را نمیداند...
عذاب واقعی همین بیسوادی ما و این فصل هاست
همین آذر و اسفند و مرداد و فروردین و اردیبهشت و فصل مفصل قسم های او
که فقط "رفتن" را در تقویم ژولیده پولیده ی زندگی من
خط خطی کردند و رفتند...
آری...
جهنم واقعی همین اردی بهشت های بعد از اوست...
#علی_رجبی
تو را بی پشیمانی
بی انصراف
تو را بی ترس از اشتباه
بی تصور پایان راه ،
تو را چون سفری بی بازگشت به مریخ
تو را با هیجانی ماندگار
با ذوق و اشتیاقی بی انتها
تو را با تمام احساس آدمِ عاشقِ حوا
تو را
قفسی ساخته ام بهر امید
حبس در آن
دل و جان را میزنم بر عشق تاکید
تا رسم سویِ آنی که رسیدن به او هست بعید...
گر بریزد پر و بالم در اسارت
نامم که شاید بنامند
"مجنونی اهل شهادت"
#علی_رجبی
مثلا شرط بسته باشیم هرکه برد هرچه خواست...
دقیقه 90 باشد که تیمم گل آخر را بزند...
اَخم کنی و فحش هایت را شروع کنی
یکی به خودت و یکی به تیمم
یکی به من و یکی به تیمت...
آخ که چه شیرین است عصبانیت هایت
من بخندم و تو غر بزنی...
من باز بخندم و تو باز فحشم بدهی...
با اَخم و قهر بگویی شرطت
بگویم
"بوسه ای در آغوش بی اعصابت..."
#علی_رجبی
به راه افتادن پاهایت
خیابان پشت خیابان زیر ذره بین آفتاب سر به زیر به دنبال کاشی های پیاده روها ، میروی تا که روشن شود اجاق کفش ها تا که خسته شود کاشی های خیابان...
سیصد و چهار ،سیصد و پنج ،سیصد و شش ...
گوشه ای می نشینی تا که آب شود بخار
هرچه از آن من بود سد راهش شد تا بماند ؛
این من
این دل
این غرور و احساسم...
سدشکن خوبی بود یا که سد من خوب نبود؟؟؟
#علی_رجبی
بیچاره پاییز!!
برای جبران بی مهری آدمیان
برای دلخوشی دل عاشقان
چه سخت مجبور است
برای دیگران
"مهرابان" باشد...
#علی_رجبی
گاهی وقتها که از دیدن صحنه ی دردناکی
منظره ی غمناکی
فیلم درامی
از دیدن محتاج دست درازی در کوچه و خیابانی
از بی وفایی معشوقه ای نزد عاشق و مجنونی
از دیدن جان دادن حیوانی
از خاموشی جوان ناکامی
دلگیر میشوم
باران میشوم
غم و اندوه میشوم ،
خوشحال میشوم که وجودی به اسم "دل"
درونم
زندگی میکند...
#علی_رجبی
